Czwartek – 30.06.11

Ruszamy do miasta. Ze schroniska mamy na piechotę około 20 minut do centrum Nairobi. Plan na dzisiaj przewiduje załatwienie trzech spraw:
1. Zakup sprzętu komputerowego dla kisaskich szkół.
2. Zorganizowanie safari (w tym Masai Mara).
3. Zorganizowanie transportu z Nairobi do Kisasi (ze względu na ilość bagaży zdecydowaliśmy, że matatu „liniowym” nie uda się nam dostać do Kisasi).

Jest czwartek rano, chcielibyśmy załatwić wymienione wyżej sprawy do piątku wieczora, a w sobotę rano wyruszyć do Kisasi.

Najpierw musimy jednak zdobyć kenijską walutę. W ubiegłym roku za jednego dolara dostawaliśmy około 80 szylingów kenijskich (KSH). W tym roku szyling ma nieco mniejsza siłę nabywczą. Za jednego dolara można dostać 90 szylingów. Bez problemu pobieramy gotówkę z bankomatu i w pobliskim sklepie z komórkami nabywamy karty SIM (numery telefoniczne) – za 50 KSH i „zdrapki” – za 100 KSH.

W centrum jesteśmy nagabywani przez przedstawicieli firm turystycznych, którzy proponują nam swoje usługi. Co prawda mamy już wstępnie (e-mailowo) sprawę ustaloną w biurze Victora (tym samym, co w zeszłym roku), ale postanawiamy sprawdzić inne oferty i wybrać najlepszą. Idziemy wszyscy do jednego z biur, gdzie przedstawiamy nasz plan podróży. Negocjacje przebiegają w iście „mrocznych” warunkach:

Negocjacje wyjazdu do Masai Mara. Nairobi. Kenia.

Jak się później okazało, takie warunki wynikały z awarii elektryczności (a my myśleliśmy przez chwilę, że chodzi o taki specyficzny „nastrój”). Szef firmy wszystko notuje i umawiamy się, że przygotuje dla nas ofertę. Pytamy również o możliwość transportu do Kisasi.

Z „mrocznego” biura idziemy na spotkanie z Victorem. Spotykamy się w tym samym barze, w którym byliśmy w zeszłym roku. Oprócz Victora jest Cirus. Akurat mam przygotowane dla nich zdjęcie zrobione w ubiegłym roku:

Victor i Cirus.

Okazuje się, że obaj panowie odłączyli się od firmy, w której poprzednio pracowali i założyli swój biznes. Bardzo zależy im na tym, żeby zorganizować nam safari, rozmowa przebiega w przyjaznej i rzeczowej atmosferze, ale ceny zaproponowane przez Victora nie są zbyt interesujące. Za to warunki na transport do Kisasi są tu lepsze niż w poprzedniej firmie.

Nie podejmujemy na razie żadnych konkretnych decyzji – postanawiamy, że poczekamy na ofertę z pierwszego biura i będziemy negocjować dalej.

Czasu nie jest za wiele, więc rozdzielamy się. Ja z Markiem idziemy załatwiać komputery, a pozostali zostali na posiłku w barze, w którym odbywały się negocjacje.

W sprawie komputerów poszliśmy do Feliksa. Feliks pracuje w sklepie komputerowym i jest komputerową „złota rączką”. Przedstawiamy Feliksowi nasze potrzeby (trzy zestawy komputerowe składające się z laptopa, modemu satelitarnego i drukarki). Prosimy o przygotowanie oferty na następny dzień.

Od Feliksa wracamy do baru, skąd udaliśmy się do parku Uhuru.

Lilie w parku Uhuru. Nairobi. Kenia.

W parku odpoczywamy. Ci z nas, którzy są tu pierwszy raz chłoną nowe widoki, podziwiają panoramę miasta, przyrodę. Ja jestem trochę zmęczony bieganiem i załatwianiem spraw, więc odpoczywam pod drzewem, na którym co chwilę przysiadają wróblopodobne ptaszki:

„Wróblowaty” w parku Uhuru. Nairobi. Kenia.

Po dłuższej chwili dołączają do nas Dorin i Ruth. Są to dwie Kenijki, które pojadą z nami na safari:

Dorin.

Ruth.

Po kurtuazyjnej wymianie zdań, idziemy na wspólny spacer parkiem, po czym wracamy piechotą do schroniska.

W schronisku próbujemy dowiedzieć się co z Jacka plecakiem. Podobno gdzieś jest (tzn. przyleciał ze Stambułu), ale do schroniska jeszcze go nie dowieźli. Mamy nadzieję, że obsługa lotniska dotrzyma słowa i plecak do soboty zostanie dowieziony.

Pora spać. Dobranoc :-).